The Good Heart

Mér finnst þessi trailer hreint út sagt hræðilegur! Söguþræði myndarinnar er þröngvað upp á mann svo óþægilega. Hann rembist alltof mikið við að segja manni hvað muni gerast í myndinni og útkoman er leiðinlegur trailer sem gefur áhorfandanum ekki rétta sýn á myndina. (Edit: Kemur mér ekki á óvart að þetta sé einhverjir markaðssetningar dúddar en ekki Dagur sem gerði trailerinn! Leiðinlegt að trailerinn sem hann gerði var ekki notaður... hefði verið gaman að sjá hann)

Nett plakat

Eins og ég minntist stuttlega á í annarri færslu þá finnst mér Nói Albinói vera með betri íslensku myndum sem ég hef séð. Samt sem áður var ég tortrygginn um að The Good Heart yrði eitthvað til að hrópa húrra yfir og er það trailernum helst að þakka! Ég bara fékk ekki þennan Dag Kára 'vibe' sem ég fann fyrir í Nóa Albinóa. Mig grunaði helst að þessi mynd yrði ofur dramatísk, þunglynd, átakanleg og ég veit ekki hvað og hvað, einhver önnur niðurdrepandi orð...

Í myndinni er örstutt atriði sem fór í taugarnar á mér. Beint eftir að Lucas er búinn að gefa nærri því allan peninginn sem hann fékk frá starfsfólki spítalans til fólks sem býr á götunni, þá fáum við að sjá skot þar sem Lucas horfir á kettling sem hann er búinn að annast síðan í byrjun myndar. Það er búið að hengja kettlinginn.

Í fyrsta lagi var það alltof augljóst að kettlingurinn var (lélegt) gervi og fannst mér það vera stílbrot. Í öðru lagi skildi ég ekki alveg hvað var verið að reyna koma á framfæri með þessu skoti. Var það út af því að Lucas gat kannski ekki gefið öllu heimilislausa fólkinu pening og einhver sem fékk ekki aur ákvað að hefna sín? Eða átti þetta að sýna illskuna sem býr í mannfólki, að einhver sé nægilega illur til að myrða varnarlaust heimilisdýr? Eða á þetta að tákna að sakleysi Lucasar muni deyja? Vá ég veit það ekki og þessar "djúpu" pælingar eru orðnar ansi yfirborðskenndar. Ég spyr bara Dag um þetta á morgun. (Edit: Jæja eg var alveg smáá nálægt þessu!)

Fyrir utan þetta eina atriði fýlaði ég The Good Heart í botn að næstum öllu öðru leyti! Sérkennilega andrúmsloftið sem mér finnst ég einungis finna í myndum Dags (hef reyndar ekki séð Voksne Mennesker) er hér til staðar. Afslappað og fyndið á mjög sérstakan hátt þrátt fyrir að viðfangsefnið sé alvarlegt, get ekki lýst þessu betur en það. Ég fékk staðfestingu á þessu um leið og hundurinn gekk inn á mynd í bláum skóhlífum!

Þrátt fyrir að myndin gangi hægt fyrir sig þá leiddist mér aldrei. Þegar það kom hlé var lítið sem ekkert búið að 'gerast' þannig lagað séð. Það var nýbúið að kynna April en annars var lítið annað en uppbyggingu og persónusköpun að finna. Samt sem áður var mér alveg sama, myndin var eitthvað svo áhorfanleg og það verður að teljast hrós.

Eitt það eftirminnilegasta við The Good Heart er sviðsmynd og búningahönnun. Ég fílaði hvað allt var mosagrænt og brúnt, passaði vel við Jacques og Ostrubarinn. Þetta var fullkominn blanda af drungalegu og vinalegu umhverfi.

Klárlega það besta við myndina er leikarahópurinn. Fastagestirnir voru skemmtilegir. Minn uppáhalds var að sjálfsögðu maðurinn sem sat alltaf við hliðina á hundinum og sagði aldrei neitt. Það var bara einum of fyndið. Aðalhlutverkin þrjú voru samt að sjálfsögðu best.

Um Lucas hef ég ekkert sérstakt að segja. Hann er viðkunnanlegur drengur með hjartað á réttum stað nærri því alla myndina (hohoho). Hann var bara eitthvað svo afspyrnu venjulegur að ég bar engar sérstakar tilfinningar til hans. Samt sem áður leikur Paul Dano mjög vel og að mínu mati fannst mér það passa vel fyrir myndina að hann væri svona 'venjulegur' og að ég bæri ekkert svona sterkar tilfinningar til hans.

Jacques er hinsvegar algjör dóni og að flestu leyti ömurlegur gaur til að byrja með. Ég veit samt ekki afhverju en ég kunni vel við hann alveg frá byrjun. Hann er fyndinn, ákveðinn og geðillur og hefur ekki sérlega mikla þolinmæði fyrir öðru fólki. Hrein unun að fá að sjá persónu hans breytast í gegnum myndina.

Ég HATAÐI April frá því hún labbaði inn um dyrnar á Ostrubarnum. Það var eitthvað við hana og hvernig hún nýtti sér þennan góðhjartaða dreng. Reyndar mætti segja að Jacques væri að gera slíkt hið sama en hann kom Lucas allavega af götunni. Hún pirraði mig ótrúlega allt þangað til að Jacques sagði að honum fyndist hún vera ekkert alltof slæm. Þá fattaði ég hvað hún var lík honum og mér fannst það líklegt að hún myndi taka við barnum. Hún væri sú eina sem gæti rekið hann eins og Jacques!

Annað skemmtilegt við myndina voru útúrdúrarnir. Til dæmis þegar Jacques hittir gullfallegu eiginkonu kommatittsins og getur ekki látið hana vera, umræðurnar um hvernig holdgerving viðreksturs myndi líta út og hin ógurlega hræsni sem felst í búddatrú. Þetta eru allt atriði sem vel hefði mátt sleppa en þau gerðu myndina eftirminnilegri og betri fyrir vikið.

Ég get ímyndað mér að það sé óragrúi af myndmáli og táknum og þar fram eftir götum í þessari mynd. Að Lucas sé tákngerving fyrir það hreina og óspillta sem erfitt er að finna í samfélaginu í dag sem er mengað af vafasömum lifnaðarhætti okkar eða eitthvað álíka skemmtilegt. En einmitt núna nenni ég ekki að sökkva mér í þannig pælingar. Dagur verður bara að sitja fyrir svörum!

The Good Heart er yndisleg mynd. Trailerinn var hræðilegur en það kom ekki að sök því ég var í staðinn glaðari þegar ég komst að því að myndin var ekki eins og ég hafði ímyndað mér. Hún var mun betri. Þrátt fyrir kannski frekar fyrirsjáanlegan endi þá skemmdi það ekki fyrir að mínu mati. Hann var svo vel útfærður að seinustu tíu til fimmtán mínúturnar eru umdeilanlega það besta við myndina.

Edit: Ég talaði við Halldór Kristján eftir heimsóknina og hann minntist á eitt sem ég þarf að vera fullkomlega sammála. Eftir að við fengum Dag í heimsókn fannst mér myndin ekkert mun betri eins og mér fannst eftir að við vorum búinn að tala við Ragnar og Þorstein Gunnar um þeirra myndir. Maður spyr sig hvort það sé góður eða slæmur hlutur og mér finnst það vera góður. Því það gefur til kynna að það sem leikstjórinn vildi að kæmist skila gerði það mjög vel og því þarf ekkert að útskýra það í einhverju einkaspjalli. Einnig er mikið af myndinni opið fyrir túlkun og Dagur leyfir manni að nota ímyndunaraflið. Maður er eiginlega orðin of fastur í því að láta mata sig með upplýsingum og fá útskýringu á öllu sem kom fram og öllu því sem kom ekki fram.

Draumalandið

Þegar maður tæklar stóra umræðu sem allir ættu að hafa áhuga á, hvernig ætti maður eiginlega að gera það? Áhorfandinn ætti að geta horft á mynd og tekið ákvörðun byggða á rökum en ekki lýðskrumi. Rökrétta ákvörðun sem áhorfandinn velur út frá sinni eigin sannfæringu eftir að hafa heyrt vitnisburð beggja hliða.

Einhliða umræða og rógburður er alltaf óþarfi. Staðreyndir tala ávallt sínu máli sama hvað og ef maður er fullviss um réttmæti sinnar sannfæringar, þá er maður ekki hræddur við að gefa andstæðingnum færi á að útskýra sína hlið. Því sá sem hefur staðreyndirnar með sér í liði er betur að vopnum búinn þegar það kemur að málefnalegri umræðu.

Einhliða umræða er oftar en ekki blindur áróður. Áróður getur verið bæði góður og slæmur, góður áróður getur t.d. verið hvatning til heilsusamara lífernis og við ættum öll að kannast við dæmi um slæman áróður. Þá eru bara tvær spurningar sem þarf að svara. Er Draumalandið áróður? Ef svo, er hún góður áróður eða ekki?

Þetta eru spurningar sem maður verður að gera upp við sjálfan sig. Mitt mat er að Draumalandið verður að flokkast sem áróður. Hinsvegar var ég sammála mörgu ef ekki flestu í myndinni en auðvitað fékk ég bara að sjá eina hlið á málinu, sem var þó listavel komið á framfæri. En mín skoðun er sú að einhliða umræða er verri en að fá að sjá báðar hliðar peningsins. Öll erum við samt ólík og eflaust einhverjir ósammála mér en það verður bara að hafa það.

Draumalandið er gullfalleg mynd og landslagsskotin eru alveg geðveik. Þorfinnur Guðnason og Andri Snær Magnason eiga hrós skilið fyrir þessa merkilegu mynd. Það er augljóst að mínu mati að Andri Snær sé einn af áhrifamestu rithöfundum landsins í dag. Ég hef ekki lesið bókina en þyrfti að fara flýta mér að gera það.

Það sem ég tel að kvikmyndagerðarmennirnir voru að reyna með þessari mynd var að vekja íslensku þjóðina og reyna að fá hana til þess að sjá hvað er að gerast í kringum hana. Á þann hátt virkar hún vel. Maður þarf að vera alvarlega tómur í kúpunni til að hugsa ekki smá um sig og sína þjóð eftir að hafa séð þessa mynd.

Ég verð líka að segja að mér fannst allt sem hægt er að flokka undir "production values" í þessari mynd vera til fyrirmyndar og sýna hversu vel gerðar myndir við Íslendingar getum gefið frá okkur ef við fáum tækifæri til þess. Ég átti einmitt í hörðum viðræðum við vin minn um daginn um það hvort ríkið ætti að styðja við kvikmyndagerð á Íslandi eða ekki. Þessi vinur minn er gríðarlegur frjálshyggjumaður og það var mjög áhugavert að tala við hann um framtíð íslenskra kvikmynda. Eins og ætti að vera augljóst þá vorum við hjartanlega ósammála um hvernig hún ætti að vera. Að mínu mati er það skylda ríkisins að styðja við þennan rekstur.En aftur að myndinni. Þegar ég horfði á hana átti hún alla mína athygli. Myndin er vel sett upp og það eru margir skemmtilegir viðmælendur í henni. Hún fræddi mig um marga hluti sem ég hafði hreinlega gleymt eða verið alltof ungur til að skilja og/eða nenna að pæla í. Það verður að teljast jákvætt.

Mér leið hreint út sagt asnalega að sjá gamlar klippur af stjórnmálamönnum sem manni finnst núna að vera gera sig að algerum fíflum. Hryllilegt sérstaklega þegar talað var við fyrrverandi bæjarstjórann sem vinnur núna hjá Alcoa! Það var alveg frekar slæmt.

Það var samt eitt sem fór í taugarnar á mér og það var þessi eini gamli karl sem var hafður í myndinni og talaði gegn málstaði myndarinnar. Eins og ég sagði áðan þá finnst mér betra þegar báðar hliðar fá að koma sínu sjónarmiði til skila. En þessi gamli maður fékk það ekkert. Allar senur með honum voru einhvers konar einnar setningar atriði þar sem hann sagði eitthvað álíka og "Ef náttúran breytir landinu þá má maðurinn alveg líka breyta því!" og eitthvað fleira í þeim dúr. Hann fékk ekki að koma sínu sjónarmiði til skila á rökvísan hátt heldur var hann einungis notaður í þeim tilgangi að láta sitt sjónarmið líta út fyrir að vera asnalegt og til að láta málstað andstæðinga sinna líta betur út. Þetta féll ekki í góðan jarðveg hjá mér og ef maður ætlar að hafa eitthvað svona, þá annað hvort gerir maður það vel eða maður sleppir því alveg að mínu mati.

En þó það megi finna minniháttar galla á þessari mynd þá stendur hún uppi sem falleg, vel gerð og mikilvæg mynd sem allir Íslendingar ættu að sjá sama hver skoðun þeirra á virkjunum og álverum er. Hér er um að ræða mynd sem ekki bara leyfir manni að vera þáttakandi í lifandi umræðu sem á sér stað einmitt núna heldur vill hún það innilega.

Lokaniðurstaða: Þó að ég sé ekki að hrifinn af einhliða umræðu þá er þessi mynd meira en þess virði að sjá.

Hérna er að finna mjög jákvæðan dóm um Draumalandið. Þar sem segir meðal annars:

"There is one reason, above all the others, that the Academy Awards are not worth paying any attention to this year: the documentary Dreamland is not up for best picture, best documentary, or best anything."

Myndin er að fá mjög góðar viðtökur bæði hjá gagnrýnendum og áhorfendum og er að standa sig vel á erlendum kvikmyndahátíðum þannig það verður gaman að sjá hversu mikla útbreiðslu hún fær að lokum. Allaf gaman þegar íslenskum kvikmyndum gengur vel!

Edward Wood og Plan 9 From Outer Space!

Flestir sem hafa einhvern áhuga á kvikmyndum ættu kannast við nafnið Edward D. Wood Jr. Manninn sem er alræmdur fyrir að vera versti leikstjóri allra tíma. En eins og með marga aðra listamenn þá varð hann ekki frægur fyrr en hann var fallinn frá og náði sú frægð hápunkti þegar Tim Burton ákvað að gera kvikmynd um líf hans. Eflaust er það kaldhæðni örlaganna að sú mynd (Ed Wood) er talinn vera gífurlega góð kvikmynd og vann m.a. til tveggja óskarsverðlauna. Eftir að hafa séð Plan 9 From Outer Space þá hef ég ákveðið að horfa á hana sem fyrst.

Ég er búinn að vera lesa mér til um Edward Wood á netinu og það verður það að segjast að hann hafi verið vægt til orða tekið skrautlegur karakter. Hræðilegur framleiðandi, handritshöfundur og leikstjóri sem var þeim eiginleikum gæddur að vera ofurmannlega bjartsýnn og að hafa óbilandi sjálfstraust á öllu því sem hann tók sér fyrir hendur (líkti sér oft við hetjuna sína Orson Welles). Ef þú svo bætir ofan á þetta að hann hafi verið landgönguliði í seinni heimsstyrjöldinni, alkóhólisti, klæðskiptingur og með einkennilegt blæti fyrir angóra peysum þá er maður kominn með einn spes náunga.

Þegar ég hugsa um þennan mann kemur mér strax upp í hugann ein manneskja sem mér finnst vera hliðstæða hans að mörgu leyti. Bírtingur, því sama þótt að vindáttinn sé óhagstæð hjá þessum tveimur mönnum þá er alltaf horft á björtu hliðarnar í lífinu og reynt að gera það besta úr hlutunum og það blés alltaf á móti. Guð má vita að Ed Wood elskaði að gera kvikmyndir, því miður var hann bara ekkert sérlega góður í því. En það er bara eins og þeir segja: Maður á alltaf að rækta garðinn sinn, og það var það sem hann gerði. Mér finnst það vera minnisvarði um hveru sérstakur þessi maður var að nærtækasta dæmið sem ég fann var einhver svo fáránlegur að hann er ekki til í raunveruleikanum.Plan 9 From Outer Space er ein fyndin mynd, í svona hálftíma... en eftir það fannst mér hún vera algjör hryllingur og ekki sú gerð af hryllingi sem hún reynir að fiska eftir. Þetta var reyndar seint um kvöld og maður var orðinn smá þreyttur og kannski ekki nægilega vel á varðbergi fyrir hversu "fyndin" myndin var eftir þennan fyrsta hálftíma...

Hinsvegar er eitt sem ég veit og það er að söguþráðurinn í þessari mynd hlýtur að vera sá versti sem ég hef séð, Top Secret meikar meira sens! "Can your heart stand the shocking facts of grave robbers from outer space?" Bíddu leyfðu mér að hugsa, já ég held það bara. Það er ekkert hræðilegt við það. Ó nei! Það eru geimverur eru að stela dauðu fólki! (og lífga það við!) :O

Frá þessu sprettur væntanlega spurningin. Afhverju í fjandanum eru geimverur að grafa upp dautt fólk og lífga það við? Mig minnir að það hafi eitthvað með það að gera að maðurinn væri að vera búinn að búa til vél sem gæti nýtt sér orku sólarinnar og þá myndi sólin springa og þá myndi fara af stað keðjuverkum og allar sólir myndu springa og þess vegna er það eina rökrétta í stöðunni að endurlífga Bela Lugosi við sem vampíru (afhverju í helvítinu endurlífgast hann í vampírubúning?!?) og láta hann halda uppi skykkju sem hylur allt andlitið hans því þetta er ekkert fokking Bela Lugosi nema í svona 2 mínútur því hann fokking dó og þetta er bara einhver gamall kall sem var kírópraktor og leit út eins og Bela Lugosi ef það sást ekkert í andlitið á honum... SHIT HVAÐ ÞETTA ER ÖMURLEG MYND. AFHVERJU ERU VAMPÍRUR Í ÞESSARI MYND! Þetta er svo asnalegt! Þetta er eins og ég væri að gera rómantíska gamanmynd og myndi svo segja:

Ég veit hvað vantar í þessa mynd. Það vantar fleiri ruslakalla, já ég held ég ætli að hafa svona ruslakalla montage rétt um miðbik myndarinnar! Djöfull verður það tryllt. Það mun gera myndina svona fimmfalt betri. Ég er bestasti og sniðugasti maðurinn í bransanum. Húrra fyrir mér!



Ég s.s. datt út þegar aðalpersónurnar voru komnar inn í geimskipið og voru að ræða örlög alheimsins við geimverurnar í einhverju leiðinlegasta samtali sem hefur verið fest á filmu, ever. Næst þegar ég verð andvaka þá ætla ég bara að hugsa um það atriði.

Því verður samt ekki neitað að þessi mynd var drullufyndinn til að byrja með. Fljúgandi furðuhlutir þar sem maður sá greinilega spottana haldandi þeim uppi. Sviðsmyndirnar voru fáránlegar, sérstaklega stjórnklefinn í flugvélinni og þegar hershöfðinginn átti að standa í miðri eyðimörk en hann stóð í staðinn fyrir aftan vegg. Bara allt í góðu flippi. En þetta er líka einungis byrjunin, það er hægt að týna til svo mörg léleg atriði að það er ekki fyndið. Í alvörunni. Það hætti að vera fyndið þegar leið á myndina.

Það var reyndar eitt sem var vel gert. Tæknilega séð er það reyndar ekki vel gert en samt sem áður og það eru archive skotin sem Ed Wood notar. En þau eru svona tífalt betri en öll önnur skot notuð í myndinni og Wood notar þau óspart. Fyrst hélt ég að maðurinn hefði kannski örlitla hæfileika en þegar það fór að líða á myndina var það svo augljóst að það var sársaukafullt að þessi atriði ættu ekkert skylt við Ed Wood.

Fáránleg mynd, fáránlegur maður, vafasöm skemmtun.

Hérna er fyrsta atriðið úr myndinni fyrir áhugasama:



"If you want to know me, see 'Glen or Glenda'. That's me, that's my story, no question. But 'Plan 9' is my pride and joy."
-Ed Wood

L.A. Confidential

Að mínu mati er L.A. Confidential hin fullkomna Hollywood mynd. Ég horfði á hana í jólafríinu og þetta er örugglega besta mynd sem ég hef séð. Allaveganna í topp þremur. Ég hafði svo oft séð hulstrið af myndinni úti á leigu og alltaf hunsað það. Ég var búinn að ákveða að þessi mynd höfðaði ekki til mín. En svo í fyrra horfðum við á Chinatown sem mér fannst vera mjög góð. Eftir það las ég einhvers staðar eða heyrði, að þessi mynd væri í álíka stíl bara "nútímavæddari". Eftir að hafa séð hana get ég ekki sagt að mér finnist það alveg satt. Þó að þær eru líka að ýmsu leyti. En það var út af Chinatown að ég loksins ákvað að leigja hana af Borgarbókasafninu og því sé ég svo sannarlega ekki eftir.

L.A. Confidential kom út árið 1997 og var rænd Óskarnum sem besta mynd, þegar skepnan Titanic hirti öll verðlaun sem hægt var að hirða og enginn sagði neitt þar sem að hún var orðin tekjuhæsta mynd allra tíma. Eftir á að hyggja held ég að flestir séu sammála um það að L.A. er mun betri mynd en Titanic.

Myndin er byggð á bók eftir James Ellroy að sama nafni og er þriðja bókin af fjórleik. Myndin Black Dahlia eftir Brian De Palma er einnig úr þessum fjórleik en hún floppaði allhrikalega og er af flestum talin allt nema góð. Hins vegar hafa orðrómar verið lengi til um hugsanlegt framhald af L.A. Confidential og að sami leikstjóri og handritshöfundur L.A. ætluðu að vinna að þeirri mynd. Ég veit ekki alveg hvað mér finnst um það... En ó jæja það skemmir samt sem áður ekki fyrri myndina þó að sú seinni verði léleg!

Það gengur nánast allt upp í L.A. Confidential. Það er smá óhuggulegt þegar ég pæli í því. Þríeykið Guy Pearce, Kevin Spacey og Russell Crowe eru frábærir og þetta er klárlega besta frammistaða Crowe's að mínu mati. Aukaleikarar standa sig líka vel og er réttur maður í hverju hlutverki. Kim Basinger, Danny Devito, James Cromwell, Simon Baker eru öll áhugaverð og gæða myndina lífi og frá því að maður sér þau fyrst þá finnst maður vita svo mikið um bakgrunn þeirra. Kannski er þetta bara ég sem skynja þetta svona, eða kannski er þetta vegna þess hversu miklar stereotýpur þau eru. Mér fannst þetta allaveganna virka vel.

Það er ekkert sem ég get sett út á kvikmyndatökuna. Hún er eins fullkominn og hægt verður í minni bók. Passar vel við atriðin, hvort það séu samtöl eða spennuatriði. Tónlistin hjálpar líka til að búa til rétt andrúmsloft fyrir þennan "neo noir" krimma ef ég leyfi mér að vitna í wikipedia. Það kom mér líka skemmtilega á óvart að Jerry Goldsmith gerði tónlistina fyrir myndina en hann gerði nefnilega líka tónlistina fyrir Patton.

Hérna er frábært atriði sem sýnir flotta kvikmyndatöku og tónlistina sem passar mjög vel við. Ég hef sérstaklega gaman af PoV skoti ljósmyndarans rétt áður en hann tekur myndina og svo þegar það er loks zoomað út og það er verið að halda á morgunblaðinu með myndina framan á. Þetta atriði er svo smooth.

Myndin er period mynd og heimurinn sem hún skapar er mjög áhugaverður. Spilling og skuggahliðar glamúrímyndar Los Angeles er komið vel til skila. Allt þetta sem ég hef nefnt fyrir ofan getur maður haft í bíómynd en hún getur samt sem áður verið ekkert sérstök eða í besta lagi mjög vel gerð. En L.A. hefur þetta allt og geðveikan söguþráð.

Kevin Spacey segir frá ímynduðum manni í þessari myndsem hefur gríðarleg áhrif á gang mála, og ekki er það í fyrsta skipti sem hann gerir það í bíómynd. Fatta þeir sem fatta geta. Það atriði sem hann segir frá þessum manni er svo snilldarlega gert og í bland við söguþráð sem er alltaf spennandi og áhugaverður gerir það þessa mynd með þeim bestu sem ég hef séð.

Ég er kannki blindur á L.A. Confidential því hún heillaði mig upp úr skónum við fyrsta áhorf en að mínu mati er erfitt að finna veikan punkt í henni. Svo ef þú hefur ekki séð þessa mynd en sérð hulstrið einhvers staðar. Gerðu þér þá greiða og horfðu á hana. Ekki dæma mynd út frá hulstrinu!

Hérna er trailerinn, hann er svo hræðilega cheesy og lélegur að hann gerir eiginlega myndina það mun betri í samanburði!



Djöfull er þetta slæmt. "They were three cops" Ugh..

Police Story

Það verður að segjast að þessi mynd kom öllum að óvörum sem sáu hana á miðvikudaginn. Hún var náttúrulega algjört bull. En svona á maður að gera skemmtilega spennumynd! Hún var fáránleg, fyndin og með klikkuð spennuatriði! Handritið var basically einungis til staðar til að einhvern veginn ná að festa saman nokkur stór áhættu og bardagaatriði.

Inn á milli þeirra atriða datt niður tempoið. Það er samt vel hægt að fyrirgefa myndinni það. Því hún var oft mjög fyndin þegar spennan var ekki í fyrirrúmi. Bæði fyndin þegar hún var að reyna það en oftast þegar hún var ekki að reyna það. Góð blanda af þessu tvennu er að finna t.d. þegar Jackie tekur með sér gelluna sem hann á að vera vernda með sér heim og ekkert gengur upp fyrir aumingjans karlinn.

Auk þess að leika aðalhlutverkið þá er Jackie líka leikstjóri myndarinnar og tekst honum frábærlega að skapa ánægjulega mynd sem að (sérstaklega) enginn karlmaður ætti að láta fram hjá sér fara!

Mörg atriði í myndinni voru alveg klikkuð og þá sérstaklega þegar lögreglan ákveður að elta glæpamennina niður hæð sem er uppfull af lélegum kofaskriflum, einhvers konar shanti town. Þetta er mjög gott dæmi um atriði sem er vel útpælt og kemur ótrúlega vel út. Michael Bay tók það svo upp á sína arma að endurgera þetta atriði nákvæmlega eins í mynd sinni Bad Boys II. Reyndar ekki alveg eins... það er svona þrefalt meira magn af sprengingum í því + það er gulur Hummer sem gereyðileggur allt sem verður fyrir vegi hans.

Hérna er upprunalega atriðið:



Hérna er það Michael Bay-að:



Ég ætlaði vart að trúa mínum eigin augum þegar að ég horfði á sum bardaga atriðin í þessari mynd. Hér ekkert verið að reyna rugla mann í ríminu með því að klippa spennuatriðin í sundur og saman. Heldur fær maður að sjá vel útpælt og vel choreogröphuð atriði. Mikið af áhættuatriðunum eru ekkert áhættuatriði, það er bara vel bókað að þú sért að fara meiða þig ógeðslega mikið. Hversu oft datt einhver ofan á gler og mölbraut það? Hversu oft var einhverjum hent harkalega á vegg? Djöfulsins snilld.

Ég held að það hafi svo verið Árni Gunnar sem sagði mér það að atriðið þar sem Jackie rennur sér niður einhver ljós í enda myndarinnar hafi þurft að vera tekið upp tvisvar. Því í fyrra skiptið hafi Jackie höfuðkúpubrotnað. Enda var þetta atriði sýnt þrisvar (ef ekki oftar) frá mismunandi sjónarhornum í myndinni.

Eins og allir heyrðu á miðvikudaginn gerðist það oftar en einu sinni að ég og strákarnir þurftum að gefa frá okkur hljóð eins og "aaaauhh!!" þegar við sáum þessi atriði. Ég veit ekki hversu langt síðan ég gerði það seinast. Maður hegðaði sér semí eins og maður væri tólf ára. Verð að segja að það sé stór plús en ekki mínus fyrir þessa mynd!

Svona á að gera góða poppkornsmynd. Fyndin, fáránleg og fullt af geðveikum bardagaatriðum. Það er orðið leiðinlegt hvað allar þessar hollywood hasarmyndir eru orðnar ömurlega klipptar með myndavél sem ætlar ekki að hætta að hristast. Þær eru líka alltof alvarlegar og einblína oftar en ekki á lélega sögu í stað þess að vera einblína sér á það sem þær ættu að vera að gera.

Að fá mig til að segja "aaaauuhh!!"

Þó að Drunken Master sé góð þá er þessi mynd muuuun betri.

Trailerinn fyrir myndinna hér:

Patton

Um daginn horfði ég á óskarsverðlauna myndina Patton frá árinu 1970. Hún fer rétt með sögulegar heimildir og setur þær fram fullkomlega. Mér fannst hún vera góð þegar ég horfði á hana en ekkert endilega frábær. En svo liðu dagarnir og einhvern veginn gat ég ekki losnað við þessa mynd úr hausnum á mér. Nú er ég á því að hún sé með betri myndum sem ég hef séð. Hún fékk mig til að hugsa, ekki bara um hversu góð hún væri. Heldur um sjálfan mig og annað fólk.

Það er mér ljóst að til að ná langt í lífinu þá verður maður að vera ákveðinn og hafa trú á sjálfum sér. Ef þú tekur ekki mark á sjálfum þér, afhverju ætti einhver annar að gera það? Það er lykilatriði fyrir alla í stjórnunarstöðum að hafa mikið sjálfstraust til að ná sem bestum árangri.

Það er enginn tilviljun að stærstu leikstjórar í heimi eru nærri því allir að springa úr sjálfumgleði og mikilmennsku. Menn eins og Michael Bay, Steven Spielberg, James Cameron fá ekki nóg af sjálfum sér og ég gæti haldið áfram að telja upp leikstjóra allt út í óendanleikann.
Kvikmyndaformið er nefnilega svo stórt batterí. Þetta er listform sem er hópíþrótt eins og Ragnar Bragason sagði. Allt frá handritaskrifum, myndatöku, lýsingu, hljóði og að lokum til klippingunar á seinasta skoti myndarinnar. Það koma svo margir að þessu ferli! En eitt finnst mér vanta við það sem Ragnar sagði, og það er að í svona hópíþrótt þarf kláran leiðtoga.

Svo ef leikstjórinn gefur eftir einhvers staðar og fylgir ekki sínu innsæi og sannfæringu um hvernig hann vilji að einhver tiltölulegur hlutur sé í myndinni. Þá eru gífurlega miklar líkur að hún verði ekki jafn góð og hún gæti hafa orðið. Vissulega á maður hafa hæft fólk í hverri stöðu með sína sérfræðiþekkingu. En ef leikstjórinn hefur ekki vissa hugmynd um það sem hann vill gera verður myndin aldrei frábær. Hún verður að öllum líkindum eitthvað miðjumoð.

Stanley Kubrick og Sergio Leone eru dæmi um frábæra leikstjóra sem voru klárlega með OCD. Það þurfti allt að vera fullkomið og ekkert múður um það! Sergio var guð má vita hvað mörg ár að gera Once upon a time in America og Kubrick er alræmdur fyrir að brjóta niður leikara og láta þá endurtaka sömu senuna aftur og aftur þangað til leikarinn er ekki að leika lengur, hann er hluti af senunni. Þeir treystu engum betur en sjálfum sér, enda gerðu þeir líka frábærar myndir. Þessir menn voru kannski léttgeggjaðir en þeir voru snillingar á sínu sviði.



Það sama má segja um George S. Patton einn allra besta hershöfðingja 20. aldarinnar. Hann var ekki eins og fólk er flest. Hann trúði því að hann gæti ekki gert mistök og ef eitthvað fór úrskeiðis eða ekki eins og hann vildi að það hefði farið. Þá var málið einfalt. Þetta var vilji Guðs og úr þessum hremmingum myndi hann rísa aftur tvíefldur! Fyrir framan hermenn sýna stóð hann með glansandi hjálm og Colt Peacemaker með handfang úr fílabeini við mjöðmina. Hann var dramadrottning, hataði hermenn sem þoldu ekki álagið og trúði á endurfæðinguna og að hann væri fæddur til að vera stríðsmaður. Í gegnum aldanna rás hafði hann staðið á öllum helstu vígstöðum, barist með Rómverjum, Alexander Mikla og í Napóleónstyrjöldunum.



Patton lætur engan aumingjagang viðgangast.

Eitt skipti færði hann hermenn sína yfir meira en 160 kílómetra á 48 klukkustundum um hávetur til að hjálpa bandarískum hermönnum sem voru innikróaðir af Þjóðverjum. Þetta var talið ógerlegt en hermenn Pattons höfðu svo mikla trú á honum að þeim datt ekki einu sinni í hug að þetta væri jafn fáránlega út úr kú og það var í raun og veru.

Myndin kemur öllu þessu til skila og George C. Scott er óaðfinnanlegur sem Patton. Kvikmyndatakan er frábær og það sést frá fyrsta atriði myndarinnar sem allir ættu að þekkja. Atriðið þar sem Patton stendur fyrir framan fána Bandaríkjanna og fer með ræðu.

Í myndinni er líka bombu tónlist sem passar vel við andrúmsloft myndarinnar.



Francis Ford Coppola skrifaði handritið að myndinni og hér fyrir neðan má sjá skemmtilegt viðtal þar sem hann talar um handritaskrifin, gerð myndarinnar og "mistök" sem geta leynt á sér.



Það að vera hershöfðingi og að vera leikstjóri eru nefnilega ekkert sérlega ólík störf. Maður þarf að hafa marga af sömu kostunum til að geta sinnt báðum stöðum.Ég held samt að ég myndi reyna að sleppa geðveikinni... eða svona eins og ég gæti.

http://en.wikipedia.org/wiki/George_S._Patton

Bottom line þetta er frábær mynd sem ég mæli eindregið með.

Youtube, Kvikmyndir og Tónlist Part II

Þegar ég skrifaði færslu seinast um youtube, þá minntist ég á það að kvikmyndin Where The Wild Things Are væri að fara koma út hér á Íslandi 11. desember. Hún var að detta í bíó núna loksins fyrir tveim dögum... Ég er samt sem áður spenntur fyrir að fá að sjá hana þrátt fyrir þessa bið. Djöfull verð ég reiður ef mér finnst hún svo ekkert sérstök.

Hins vegar þá ætla ég að fjalla um nokkra gimsteina (að mínu mati) sem ég er búinn að rekast á á youtube. Kannski er líka vert að minnast á að ég er næstum alveg hættur að horfa á sjónvarp. Það er svo miklu þægilegra að geta ákveðið hvað maður vill horfa á og hvenær með hjálp internetsins.

Ég mæli með að horfa á öll næstu myndbönd í eins góðum gæðum og youtube bíður upp á.

Can't - Alan Lastufka and Tom Milsom

Ég sá þetta myndband fyrst fyrir nokkrum dögum og síðan þá hef ég ekki getað hætt að hugsa um myndbandið né losnað við þessa melódíu! Þetta tónlistarmyndband var gert með photoshop og windows movie maker og er í stop motion! Sem er alveg fáránlegt! Hver í fjandanum hefur þolinmæðina í það? Photoshop? Ég á ekki til orð. Það kemur svo í ljós að sá sem býr yfir þessari þolinmæði er drengur sem er á mínum aldrei og ekki lítið hæfileikaríkur. Myndbandið er í fullkomnu synci við lagið og það eru ófá skot sem mér finnst vera snilld að því leyti. T.d. þegar hún klippir á spottann og þegar það er zoom-að á bílinn. Það er bara svo margt flott við þetta myndband! Skemmir ekki fyrir að mér finnst lagið vera gott og textinn líka. Góð hugmynd sem er framkvæmd frábærlega að mínu mati.



Berndsen - Supertime

Talandi um góðar hugmyndir sem eru framkvæmdar frábærlega... Það er eitthvað við þetta myndband. Ég man þegar ég sá byrjunina fyrst og vissi ekki hvað í fjandanum ég væri að gera að horfa á þetta. Svo komst ég að þeirri niðurstöðu að þetta væri snilld. Fáránlegt alveg hreint, fólk sem lendir í bílslysi og þeir fyrstu sem finna það fara bara á eitthvað mega flipp? Góð hugmynd sem er svo ógeðsleg og ögrandi að maður gat ekki annað tjékkað á þessu og sýnt vinum sínum. Ekki slæmt framtak hjá íslenskri hljómsveit og kvikmyndargerðarmönnum sem hafa fengið margar tilnefningar á kvikmyndahátíðum fyrir myndbandið!




Mr. Okra

Þar sem við erum að fara sýna okkar heimildarmyndir á miðvikudaginn fannst mér við hæfi að setja þetta myndband hér inná. Mr. Okra er hreint út sagt einstakur gamall karl. Þessi stutta heimildarmynd er hluti af seríu sem leikstjórinn T.G. Herrington er að gera um stóran hluta menningararfs New Orleans sem er að hverfa með hverjum degi sem líður. Skemmtileg stutt heimildarmynd sem ég hafði mjög gaman af og leysti verk sitt auðveldlega með því að leyfa okkur að kynnast Okra á örfáum mínútum. Mjög skemmtileg myndataka og Mr. Okra er alveg óborganlegur. "I love women like I love my food... And I love my food!". Væri alveg til að spjalla smá við hann. Mann sem er hluti af menningu sem er að hverfa, barn síns tíma. Fann þetta á opinberri youtube síðu Sundance Film Festival þar sem hægt er að skoða fleiri stuttmyndir og margt annað.



The American Akira

Annar ungur kvikmyndagerðarmaður sem er ótrúlega hæfileikaríkur. Harry Partridge teiknar, talar inn á og semur tónlistina fyrir öll þau myndbönd sem hann gerir. Mér fannst þetta myndband ekki vera lítið fyndið þegar ég sá það fyrst þar sem þetta er svo satt! Hollywood er að mestu leyti orðið að stað þar sem að góðar hugmyndir eru teknar og endurgerðar (slátrað) og ef það er ekki raunin, þá er eitthvað tekið sem er 110% skothelt til að vera vinsælt. Stuttu áður en ég sá þetta myndband var ég nefnilega búinn að heyra af því að Leonardo DiCaprio og framleiðslufyrirtækið hans ætluðu að gera "live-action" endurgerð af anime myndinni Akira og staðinn fyrir að gerast í Neo-Tokyo þá gerist hún í Neo-Manhattan. Það verður gaman að sjá hvort að Harry hafi eitthvað rétt fyrir sér um umgjörð myndarinnar. Annað skemmtilegt myndband eftir hann er "Saturday Morning Watchmen" sem er fullt af fyndnum smáatriðum.




Coraline

Ég veit að ég er örugglega búinn að minnast á þessa mynd nokkrum sinnum í blogginu mínu en mér finnst hún bara eiga það skilið. Hún er að mínu mati ein af bestu myndum ársins 2009 og algjör sjónræn veisla. Mér fannst hún vera flottasta myndin sem ég sá í fyrra ásamt auðvitað Avatar. Henry Selick sem leikstýrði The Nightmare Before Christmas á heiðurinn að henni og eins og NBC (he he he) þá er Coraline stop motion mynd. Frábær mynd sem mér fannst mun betri en Up og Up var mjög góð. Ég næ mér ekki yfir það ennþá hvað það er ótrúlega mikið mál að gera svona mynd. Það lætur mig bera enn meiri virðingu fyrir henni. Þessar dúkkur voru svo raunverulegar að ég alveg lifði mig fullkomlega inn í myndina. Hún er líka frekar myrk og creepy sem ég fílaði í botn.



Til að sýna þeim sem lesa þetta líka hversu erfitt var að gera þessa mynd þá má finna örstutt 3 mínútna making of myndband á þessum link. Mæli sterklega með því!

http://www.joblo.com/really-cool-behind-the-scenes-featurette-for-coraline

Held ég segi þetta gott í bili en það er alltaf úr nógu að taka af youtube, ef maður nennir að leita. Líka algjör snilld hvað myndböndin þar eru núna í ótrúlega góðum gæðum, er alls ekki að hata það!

Bjarnfreðarson og Ragnar Bragason

Það má ætla að næstum hver einasta lifandi sál á þessu landi hafi heyrt um hinar gríðarvinsælu vaktarseríur. Maður getur varla komist lifandi í gegnum einn dag án þess að heyra "SÆLL!" eða "Eigum við að ræða það eitthvað?". Maður veit að maður er kominn með hittara þegar frasar úr sjónvarpsþættinum manns læðast í pop-kúltur landsins.

Sjálfur er ég enginn die hard aðdáandi sem á allar seríurnar eða eitthvað álíka, en ég reyndi ekki að missa úr þætti af Næturvaktinni, datt svo alveg útúr þessu með Dagvaktinni og kom svo aftur inn þegar hin frábæra Fangavakt tók við, fannst Dagvaktin eitthvað svo hæg og alls ekki jafn fyndin og Næturvaktin. En núna eftir viðtalið við Ragnar þá hefur áhugi minn á þeirri seríu vaknað.

Í þáttunum eru frábærar persónur. Allt frá Georgi til Þrastar Hjartar. Alvöru karakterar sem eru vel úthugsaðir, fyndnir og fá að þróast og takast á við misskemmtileg atvik. Var löngu kominn tími til að Ísland fengi almennilegt leikið sjónvarpsefni.

En það sem er rauði þráðurinn í þáttunum eru þessi misskemmtilegu atvik sem eru oftar en ekki bókstaflega óþæginleg að horfa á. Ómannleg heimska og ákvarðanir aðalpersónanna sem koma þeim alltaf í fáránlegar aðstæður. Þetta fær mann til að hlæja og næstum drepast úr vandræðaleika inn á milli. En maður verður bara muna það sem Georg segir: "Þetta er bara einn stór misskilningur!". Sem ég gæti ekki verið meira sammála, oft eru ýmis atvik bara misskilin!

Ég hafði fylgst smá með myndinni á netinu áður, lesið mig til um hvað hún mundi helst einblína á og að hún væri gamandrama. Sá líka trailerinn sem er hreint út sagt frábær.



Samt sem áður fór ég á hana með það helst í huga að hún yrði vandræðaleg og maður yrði alltaf við það að fá nóg af kjánaskapnum í aðalpersónunum. Svo var alls ekki raunin með þessa mynd. Sem betur fer var það einungis af hinu góða. Allar aðalpersónurnar fá það sem næst kemst uppreisn æru og þegar myndin er búin þá eru þeir einhvern veginn einmitt á þeim stað sem þeim hefur verið ætlað allt frá byrjun.

Þetta er ein besta íslenska mynd sem ég hef séð, ásamt Mömmu Gógó og Nóa Albinóa. Það er úr mörgu að taka þegar maður ætlar að hrósa Bjarnfreðarsyni. Það er þó alveg klárt mál frá mínum bæjardyrum séð hvað er það allra besta við hana. Það er leikstjórnin, klippingin og myndatakan sem er alveg geðveik. Þegar ég sá trailerinn var ég í sjokki. Það besta var hvað myndin hefur sinn eigin stíl. Jarð-litirnir, appelsínugulur, dökkgrænn, brúnn o.s.frv. gerðu myndina ótrúlega flotta, og man ég eftir þó nokkrum atriðum þar sem ég gat ekki annað en dást að því hversu falleg sum atriðin voru og hve langt íslensk kvikmyndagerð hefur náð. Mig minnir sérstaklega í eitt atriði þar sem Jón Gnarr situr við ströndina og það er mikið af grænum plöntum í bakgrunni.

Þó að myndin hafi verið að mestu leyti drama þá fannst mér mjög gaman að því þegar það kom tæpur hálftími næstum beint eftir hlé sem var fyndin og vandræðalegur. Ég tel að myndin hefði aldrei náð að jafn miklum vinsældum ef þau atriði hefðu ekki verið jafn skemmtileg og raun ber vitni. Þetta er klárlega mynd sem ég mun kaupa þegar hún kemur út á DVD.


Að fá svo að tala við leikstjórann er náttúrulega snilld. Skemmtilegt að fá að heyra hvað hann var að reyna gera með myndina o.s.frv. Bæði núna og með Jóhannes hef ég mun meiri virðingu fyrir myndinni eftir að hafa fengið að hlusta á og spyrja leikstjórann, get því miður ekki alveg sagt það sama með RWWM (samt sem áður þarf maður hafa smá virðingu fyrir því að nenna taka upp mynd út á sjó!). Skemmtilegast fannst mér að heyra frá Ragnari hvernig hann byrjaði í kvikmyndaiðnaðinum. Á nákvæmlega sama aldri og við, í eins áfanga en í öðrum skóla. Það er ekki spurning um að ég bíði spenntur og með háar væntingar fyrir næsta verkefni Ragnars sama hvort það verður önnur sjónvarpsþáttaröð eins og hann var að tala um eður ei.

Það er öfundsvert að hafa þetta að atvinnu. Að gera kvikmyndir, hver veit nema ég reyni ekki að finna mér einhverja sumarvinnu í íslenska kvikmyndaiðnaðinum? Svo lengi sem það verður ekki búið að leggja hana af. Svo mætti allavega halda miðað við skerðingu á fjárframlögum til þessarar frábæru listgreinar.

Drunken Master Numero Uno

Um daginn fékk ég nokkrar vel valdar myndir lánaðar og var Drunken Master þar á meðal. Góð lýsing á myndinni væri að reyna að telja upp allar helstu klisjur sem einkenna Kung Fu myndir frá Hong Kong, þar með ertu kominn með þessa mynd! Að sjálfsögðu horfði ég á hana ömurlega dubbaða og með texta líka í þokkabót! Sem var mjög skemmtilegt því textinn og talið, þó það væri væntanlega á bæði á ensku var alls ekki í samræmi. Amerískt tal og evrópsk þýðing. Í vissri senu er spurt hvort að Jackie hafi farið í skóla og í talinu segist hann auðvitað hafa gert það, en í textanum segir hann "já, en ekki í langan tíma"(það hafði verið leiðinlegt, eða eitthvað álíka). Mér fannst þetta fyndið því þetta sýnir svo mikið hvernig Kaninn hugsar. Jájá! Mynd um mann sem lemur alla í spað og er oftar en ekki ofurölvi? Ekki málið! En að honum hafi fundist leiðinlegt í skóla? Guð minn góður! Stöðvið pressurnar, eyðið þessu út! Þetta gæti haft slæm áhrif á börnin okkar!

Já, dubbið var svo sannarlega lélegt og einnig leikurinn sem var í flestum tilfellum ekki upp á marga fiska. Húmorinn var líka ansi einfaldur og í því samhengi koma ýmis atriði upp í hugann eins og þegar Jackie leysir vind framan í andlitið á manneskju og letilega hendir henni face first í kúk. Ó hvað ég hefði elskað þessa mynd þegar ég var krakki.

En hvern er ég að plata! Mér finnst þessi mynd vera snilld núna! Þetta er bara svo mikil stemmning. Allir þessir hlutir sem ég taldi upp eru æðislegir. Hún er frábær skemmtun og ég ætla klárlega að horfa á hana aftur með strákunum. Ekta þannig mynd. Það sem er samt augljóslega best við hana eru bardagaatriðin. Jackie Chan er í vægast sagt bat-shit-insane góðu formi í þessari mynd. Choreocraphy-ian er í minnsta lagi jafn góð og gerist nú til dags. Myndatakan er frábær í þeim senum og ekki annað en hægt að elska öll þessi sound effect. Það mætti halda að þeir væru að sparka upp hvirfilvind! Alkóhólista boxið hans Jackie er best og sannar bara enn fremur hversu góður skemmtikraftur maðurinn er. Hann er djöfull fyndinn.

Seinasti bardaginn er bæði í senn flottur og fyndinn. Jang Lee Hwang leikur illmennið Thunderleg (snilldar nafn by the way) er epískur og niðurlægir Jackie fyrst þegar þeir hittast. Eftir að hafa horft á smá aukaefni um myndina komst ég líka að því að hann er sjúkur badass í alvörunni. Með níunda dan í Tae Kwon Do. Hann var einnig í Víetnamstríðinu þar sem hann þjálfaði kóreska hermenn og kenndi þeim bardagalistir. Þar skoraði á hann einhver Víetnami sem var frægur fyrir að vera meistari með hnífa. Jang Lee neitaði og þá réðst maðurinn á hann að aftan frá með þeim afleiðingum að Jang Lee Norris gerði sér lítið fyrir, sneri sér við og roundhouse kickaði hann í andlitið og hann dó samstundis...

SAY WHAT AGAIN MOTHERFUCKER. SAY WHAT AGAIN!

Ég hafði líka gaman af því hvað persónan hans Jackie's er alger fáviti sem maður hefur eiginlega enga samúð með nema undir lokin. Væntanlega er formúlan á þann veg að fyrst er lærlingurinn ærslafullur kjáni sem breytist og verður að lokum yfirvegaðari og betri bardagamaður. En í þessari mynd er hann ærslafullur fáviti sem breytist að lokum og verður jafn mikill fáviti, sem berst við fólk hellaður. (Hann reyndar bjargar pabba sínum sem hafði fyrr í myndinni afneitað honum fyrir að vera fáviti. En ég ætla að segja að það sé sjúklega mikið smáatriði... því það er það.)

Eins og ég sagði áðan þá finnst mér þessi mynd snilld og ætla klárlega að horfa á hana aftur með strákunum. Kannski við tökum Out For Justice með Seagal í leiðinni líka, hver veit? Sá ég ekki líka rétt að við séum að fara horfa á Police Story einhvern miðvikudaginn.? Verður gaman að sjá hvort mér finnst hún betri eða verri...


Hérna er trailerinn fyrir áhugasama:



Ég veit ekki hvort er betra. Að hann sé kallaður Drunken Fairy í trailernum eða atriðið þar sem kona dubbar fyrir hann.

p.s. tónlistin í myndinni er líka alls ekki í verri kantinum!