Youtube, Kvikmyndir og Tónlist

Í þessari færslu ætla ég helst að fjalla um kvikmyndir í tengslum við tónlist og stuttmyndir sem ég hef séð á netinu.

Youtube er uppfullt af skemmtilegum klippum og ég fer örugglega oftast á þá síðu á hverjum degi fyrir utan auðvitað Facebook. Ég enduruppgötvaði hljómsveitina The Arcade Fire um daginn þegar ég sá trailerinn fyrir nýjustu mynd Spike Jonze (leikstjóra Adaptations og Being John Malkowich) "Where The Wild Things Are". Trailerinn lofar mjög góðu og er ég hvað mest spenntur fyrir þessari mynd af þeim sem koma um jólin. Hún er að fá dúndur góða dóma erlendis og dettur í bíóhús hér á landi 11. desember, einmitt þegar maður klárar prófin mér til mikillar gleði.

Hérna er trailerinn og mæli ég með að það sé horft á hann í HD, breytir svakalegu miklu (var ekki hægt að embedda -.-):

http://www.youtube.com/watch?v=RY-dXsR_ZFg

Eftir að hafa heyrt í Arcade Fire í þessu myndbandi ákvað ég að tjékka hvort að það væru til einhver myndbönd við önnur lög sem þeir hafa gert. Að mínu mati er tónlistin þeirra mikil stemmnings tónlist og passar því oft vel við myndbönd ef þau eru vel gerð. Ég fann tvö mjög flott.

Hið fyrra er lagið 'My Body Is A Cage' sett við brot úr myndinni 'Once Upon A Time In The West' eftir Sergio Leone. Ég verð að viðurkenna að það er einungis fyrir stuttu sem að ég vissi að sú mynd væri til og inniheldur bíóbrotið eins mikin spoiler og hægt er að innihalda. Ég fattaði þetta samstundis og ég kláraði klippuna en mér var alveg sama. Klippan er nefnilega svo ótrúlega flott! Hún fékk mig líka til að vilja sjá þessa mynd og ætla ég að gera það mjög bráðlega. Andrúmsloftið, textinn og myndatakan virka svo vel saman. Eins og einhver talar um textann í commentunum: "Just because you forgot doesn't mean you're forgiven."Sergio Leone could have used that as the tag line on the movie posters. Þetta á alveg virkilega vel við.



Seinna myndbandið er lagið 'Intervention' sett við brot úr myndinni Rumble Fish eftir Francis Ford Coppola. Hérna gerðist það nákvæmlega sama aftur. Svaka spoiler og ég vissi það ekki fyrr en myndbrotið var búið. En eins og áðan þá hafði ég ekki hugmynd að þessi mynd væri til og hefði aldrei vitað það örugglega ef ég hefði ekki horft á þessa klippu. Hún er líka það góð að ég ætla mér að horfa á myndina. Það er bara vonandi að myndin sé jafn gott og brotið.

http://www.youtube.com/watch?v=rbGb3kLJYR8 (ekki hægt að embedda -.-)

Það er af mörgu öðru að taka á youtube og er til hellingur af stuttmyndum á síðunni. Kiwi er með þeim fyrstu sem ég sá á netinu. Eins og gefur að kynna var ég mjög ungur þegar ég sá hana en hún hefur alltaf verið í uppáhaldi hjá mér eftir að ég sá hana fyrst. Maður á að fylgja eftir draumum sínum:



Hérna er einnar mínútu mynd sem að ég sá fyrir algjöra tilviljun þegar hún var einhvern tíman 'featured' á forsíðu Youtube. Myndin fylgir mjög ströngum Dogma reglum. Má einungis vera 1 mínúta, svartur og hvítur eru einu litirnir sem má nota og má vera einungis tekinn upp einu sinni, verður að vera ein heil taka etc, etc... Þessi mynd finnst mér sýna hvað það er hægt að gera margt með kvikmynda miðilinn og hef ég ekki gleymt henni þó það séu 2 ár síðan ég sá hana:



Kannski að ég geri annað svona blogg einhvern tíman seinna og hef þá fleiri stuttmyndir. Tónlist og kvikmyndir fara auðvitað mjög vel saman og skiptir hún oft mjög miklu máli og eykur við gæði myndarinnar. Það var svona eiginlega ástæðan afhverju ég gerði þessa færslu.

2 aukamyndbönd:

Hérna eru 2 aukamyndbönd sem mér finnst vera snilld. Horfið á þau ekki frekar en þið viljið...

Þetta hér er úr grínmyndinni 'Top Secret' eftir Zucker bræður. Algjört snilldar atriði sem fær mig alltaf til að hlæja. Ein af uppáhaldsgrínmyndunum mínum:



'Alice' er lag eftir tónlistarmanninn Pogo sem notar í þessu lagi næstum einungis hljóðbrot úr myndinni 'Alice In Wonderland'. Þetta lag er dáleiðandi og ótrúlega flott að mínu mati. Myndbandið líka skemmtilegt...

To Be The American Astronaut!

American Astronaut

Ég vil fá eitt á hreint áður en við höldum lengra. Þessi mynd er algjör gargandi snilld. Án efa skemmtilegasta myndin sem ég fór á á RIFF og ég mun klárlega muna eftir henni lengst. Ætla örugglega að panta mér hana af netinu. Ég hef ekki séð margar CULT myndir, en þetta hlýtur eiginlega að vera skilgreining á CULT mynd. Í fyrsta lagi þá er hún svarthvít. Í öðru lagi þá er hún ógeðslega skrítin. Í þriðja lagi þá er hún gerð á mjög lágum budget og í fjórða lagi þá eru söngatriði í henni! Ótrúlega góð söngatriði, mind you.

Ég var það heppinn að fá að vera á Q & A með leikstjóra myndarinnar sem einnig leikur aðahlutverkið, Cory McAbbee. Það er einn hæfileikaríkur maður. Listmálari, leikari, leikstjóri og tónlistarmaður, það var skemmtilegt að fá að heyra í honum og hvað honum fyndist um myndina og líka t.d. hversu erfið hún hefði verið í dreifingu (kom út 2001, frumsýnd í New York helgina eftir 9/11 og fékk dræma aðsókn skiljanlega, var svo frumsýnd í San Francisco samdægurs og það var bílasprenging þar...). Ég get ekki beðið eftir að sjá hvað hann gerir meira í framtíðinni. Öll tónlist í myndinni er eftir hljómsveitina hans "The Billy Nayer Show" og þegar ég fór á þessa mynd var ég smá efins og eftir fyrstu fimm mínúturnar var ég ekki alveg viss hvort ég fýlaði þetta. En eftir 'Hertz Donut?' söguna í byrjun og fyrstu söngatriðin fattaði ég að þessi mynd væri snilld. Tónlistin og tónlistatriðin í þessari mynd eru mjög flott og það er eitthvað við þennan heim sem McAbbee bjó til sem passar svo vel við tónlistina. McAbbee sagði í Q & A session-inu að hann hefði storyboardað ALLA myndina, og það sést. Myndin er í svarthvítu og það eru ófá atriði í myndinni sem eru gífurlega flott vegna hversu vel skuggar eru notaðir í þeim. Það eru líka mörg skot í myndinni sem eru mjög flott og það sést að það hefur verið mikið pælt í þeim. Hér er til dæmis eitt mjög snemma í myndinni sem ég dýrka og uppfyllir það tvennt sem ég nefndi ég hér á undan. Byrjar um 5:40 og endar um 7: 50.



Bar senan á loftsteininum Ceres
















Annað sem McAbbee gerði var að hann málaði með vini sínum öll atriðin þar sem geimskipið er að ferðast um alheiminn. Það er mjög flott og virkar miklu betur heldur en ef eitthvað greenscreen eða animation hefði verið notað. T.d. er þetta miklu flottara en það sem var notað í Stingray Sam.

Þessi mynd hefur eiginlega gert það að verkum að ég er opnari fyrir fjölbreyttari kvikmyndagerð. Hún er fyndin og skemmtileg ásamt því að vera mjög flott. Djöfull var það líka hressandi að sjá mynd sem er ekki eins og allar þessar Hollywood myndir sem eru mataðar ofan í mann á hverjum degi (þær eru þó nú ekkert allar slæmar svosum). Ég er þakklátur RIFF fyrir að minna mig á það að það eru til fleiri myndir heldur en bara þær sem koma venjulega í bíó.

American Astronaut er uppfull af skemmtilegum persónum og sú minnistæðasta í mínum huga er klárlega Professor Hess. Rocco Sisto leikur þennan geðveika mann sem eltir söguhetjuna á röndum og losar sig við alla aðra sem á vegi hans verða í leiðinni (hann gerir það því hann hefur enga ástæðu til að losa sig við þá, og því er það í lagi. Þetta meikar sens fyrir hann). Rocco fer með sannkallaðan stórleik í þessari mynd.

Ég get ekki dásamað þessa mynd meir held ég. Hún er samt eins og allar aðrar CULT myndir eru: Ekki fyrir alla. Annað hvort elskarðu þessa mynd eða að þú þolir hana ekki. Ég og minn súri húmor elskum þessa mynd skilyrðislaust og er hún ein besta mynd sem ég hef séð á árinu.

Hér er eitt atriði þar sem Professor Hess syngur um partý, hann á nefnilega afmæli. Byrjar um 5:00 og er til 8:55.



Myndin er til í heild sinni á youtube og mæli ég með því að fólk tjékki á henni ef það hefur tíma til að brenna. Þessi mynd er klárlega þessi virði. Best væri auðvitað að sjá hana í bíósal eða kaupa hana af netinu, en ekki getum við öll verið svo heppinn. Fyrsta hluta myndarinnar getið þið fundið í fyrra youtubebrotinu sem er í þessari færslu.

Eins og ég sagði í byrjun þá er þessi mynd gargandi snilld og það er svo margt sem mér finnst gott við hana að mér byrjar að svima þegar ég hugsa út í það allt.

7!

Eftir veikindin ákvað ég að hætta þessum aumingjaskap og drífa mig í kvikmyndahúsin. 7 urðu víst myndirnar að lokum sem ég sá á RIFF. Raðað eftir mínum eigin styrkleikastuðul voru þær:












1. The American Astronaut
Ég ætla ekki að fjalla um The American Astronaut í þessari færslu því að mér finnst hún eiga sína eigin færslu skilið, bíðið í ofvæni. Slakið samt á.





















2. Dear Zachary: A letter to a Son About His Father

Þessi mynd er gífurlega merkileg. Þá sérstaklega fyrir það að þetta var mín fyrsta mynd sem ég fór á EINN í bíó. Félagsveran ég sem get ekki þrifist í einrúmi og fær fráhvarfseinkenni ef hann er einn í meira en fimm mínútur fór eins míns liðs í bíó! Helvíti fraus, en OK hún er kannski ekkert merkileg fyrir það en þetta var merkilegt fyrir mig. Þetta var einnig fyrsta myndin sem ég sá og fór ég á hana eftir að hafa heyrt Darra mæla með henni. Ég sest niður í Iðnó og djöfullinn hafi það. Darri hafði góða ástæðu fyrir að mæla með þessari!

Ef ég þyrfti að gefa eina ástæðu um hvað gerir bíómyndir þess virði að horfa á. Þá yrði svarið auðvelt. Þær eru þess virði fyrir allar þær myndir sem algjörlega fanga mig, myndir sem mynda stemmningu sem gerir það að verkum að ég gleymi stað og stund og horfi á skjáinn dáleiddur og sú var raunin með Dear Zachary. Það er fátt sem ég elska meir og þegar þetta gerist.

Ég ætla ekki að fara þylja upp alla myndina hér, heldur fara stutt í það um hvað myndin snýst. Eins og nafn myndarinnar gefur til kynna þá er myndin ætluð dreng að nafni Zachary. Myndin er heimildarmynd um föður hans sem er látinn. Zachary fæddist eftir að faðir hans dó og er því myndin "bréf" til hans um hversu merkur maður faðir hans var. Það var upprunalegur tilgangur myndarinnar. Ætla ég ekki að hafa fleiri orð um það og hafa spilla sem smávægilegasta í þessari umfjöllun.

Það er gott tempo í myndinni og hún heldur manni alltaf við efnið. Góð samtöl við vel valdna einstaklinga (oftast), gera það að verkum að myndin heppnast gríðarlega vel. Það fer ekki milli mála að þessi mynd mun kitla tárakirtla ófárra, enda var helmingur fólksins á þeirri sýningu sem ég fór á snöktandi í gegnum myndina og þá sérstaklega seinasta korterið. Það vöknuðu inni í mér margar tilfinningar við það að horfa á þessa mynd. Ég var í sjokki, sorgmæddur og en samt mest af öllu reiður. Hreint út sagt frábær mynd, óhefðbundin og átakanleg. Mæli eindregið með henni.




















3. Firemen's Ball

Ég hef bæði séð Gaukshreiðrið og Amadeus og langaði ekkert sérlega mikið að sjá þær. Enda er ég frekar nýlega búinn að horfa á þær báðar. Svo ég fór á myndina sem ég hafði aldrei heyrt um eftir Milos Forman. Þetta er seinasta myndin sem hann gerði eftir að hann byrjaði að gera myndir á ensku. Ég fór á þessa mynd með engar sérstakar væntingar, ég vissi nákvæmlega ekkert um þessa mynd. Þetta er grínmynd sem tekur sig alls ekki alvarlega, algjör farsi. Slökkviliðsmennirnir eru meiri hálfvitarnir (verður að segjast) og það lítur út fyrir að þeir geti ekki gert neitt rétt. Það sem byrjar sem veisla til að heiðra fráfarandi formann slökkviliðsfélagsins snýst upp í einhverja fáránlega atburðarás. Það er það sem gerir myndina svona góða, að horfa á þetta rugl. Mér finnst innst inni mjög gaman að því að láta mér líða vandræðalega. Sérstaklega yfir einhverri svona mynd og það voru helling af vandræðalegum atriðum í þessari. Allt sem tengdist fegurðarsamkeppninni var gull að mínu mati og svo voru líka mörg önnur góð atriði. Þetta er mjög vel heppnuð gamanmynd og skemmti ég mér konunglega yfir henni. Öll tæknvinna, klipping og þess háttar er til fyrirmyndar og er ég ekki frá því að Milos er mjög hæfileikaríkur grínmynda leikstjóri.




















4. Dogtooth

Ég veit ekkert hvað ég á að segja, eða hvað þá hvar ég á að byrja með þessa mynd! Djísus kræst maður. Þó að mér finnist gaman að láta mér líða vandræðalega á myndum þá dansar það á hárfínri línu. Oft á tíðum leið mér hreinlega bara illa að horfa á þesa mynd. Það þýðir samt ekki að mér fannst hún léleg. Þó ég skemmti mér ekki konunglega á henni þá er þetta ein svakaleg mynd. Alveg ótrúleg. Ég greip um munninn og horfði til hliðina á fólkið í salnum oftar en einu sinni og spurði sjálfan mig: "Má þetta?!?".

Eins og leikstjórinn sagði í Q & A-inu eftir myndina þá fjallar myndin um það hvað fjölskyldan er viðkvæmt málefni fyrir marga og hvað við viljum oft halda henni út af fyrir okkur og kærum okkur stundum ekkert um álit annarra. Myndin tekur þetta út í öfgar svo það nálgast svona einhvers konar "góðhjartað" Fritzl scenario. Börnin hafa aldrei farið út fyrir garðinn á heimilinu og lifa eftir lögum húsföðursins. Það var hrein og bein lífsreynsla að horfa á þessa mynd. Mörgum atriðum mun ég muna eftir eflaust lengur en ég kæri mig um og önnur sem mér fannst alveg frábær t.d. dansatriðið þar sem sonurinn spilar undir á gítar. Mjög góð hugmynd sem sýnir á vissan hátt hvernig fólk myndi tjá sig og reyna leitast eftir athygli ef það fengi enginn áhrif frá hinum utanaðkomandi heimi. Atriðið líka með elstu dótturina og handlóðið það var alveg svakalegt. Held ég segi ekki meira um það, þeir sem hafa séð myndina vita hvað ég er að tala um.

Eitt sem er athyglisvert er hvað ég hló mikið á þessari mynd. Það er eiginlega fáránlegt. Sum atriði voru vissulega fyndin til dæmis þegar móðirinn segir að "zombies" séu lítil gul blóm og þegar gamli blue eyes er settur á fóninn og afi sagður vera að syngja til krakkana. En svo voru atriði sem voru eins og ég hef minnst á ALLS EKKERT fyndinn og annað hvort hræðileg eða bara alveg fáránleg. Oft á tíðum fór ég að hlæja að þessum atriðum sem ég held að hafi verið út af því (djöfull vona ég það) að ég var bara ekkert að búast við þeim og einu viðbrögðin sem ég gat sýnt var hlátur til þess að sýna hvað mér fannst þetta fáránlegt! Ekki vissi ég hvað annað ég ætti að gera!

Ég er búinn að velta því fyrir mér hvort mér finnist þessi mynd góð eða ekki í langan tíma. Ég get ekki sagt annað en að þessi mynd sé frábær núna þó hún sé alls ekki fyrir alla og mun örugglega ganga fram af mörgum þá verð ég að segja að þessi mynd er frábær.




















5. Mommy Is at the Hairdresser's

Yndisleg mynd sem einblínir á líf nokkra krakka í úthverfi yfir heilt sumar. Til að byrja með er lífið dans á rósum fyrir alla og það er eins og ekkert geti farið úrskeiðis. Stundum finnst mér erfitt að taka barnaleikara alvarlega í hlutverkum og finnst þau vera ótrúverðug, sem er nú kannski ekkert óvenjulegt enda eru þetta þegar allt kemur til alls einungis börn. Lenti einmitt í þessu með myndina "Let the right one in". Hinsvegar fannst mér krakkarnir í þessari mynd og þá sérstaklega elsta stelpan sýni frábæran leik, alveg hreint til fyrirmyndar.

Myndatakan var góð og kannski ekkert ofur stíliseruð en það voru nokkur góð skot í myndinni, t.d. þegar þau hlaupa í gegnum akurinn. Það sem mér fannst flottast við myndina var 60's stemmningin. Búningarnir og heildarlúkk myndarinnar finnst mér frábært. Þetta var líka ansi öðruvísi í þá daga, mamman var heima með krakkana og ól þá upp meðan pabbi gamli kom heim með beikonið. Sem tengist því næsta sem ég vil tala um.

Það er nefnilega ekkert alltaf allt eins og það á að vera. Það getur allt litið vel út á yfirborðinu en hver einasta fjölskylda á þessari guðsblessuðu jörð á við einhver vandamál hvort þau séu smávægileg eða stórvægileg að stríða. Þetta var klárlega það sem seldi mér myndina. Skemmtileg þroskasaga sem sýnir að lífið er nefnilega ekkert dans á rósum. Lífið er flókið, en það er hvernig við tökumst á við þessar flækjur sem skiptir höfuðmáli.

Já þessi mynd lét mig kannski hugsa einum of mikið, en þetta ættu allir að þekkja úr sínu eigin lífi. Það mun enginn segja mér að hann lifi fullkomnu lífi og ekkert slæmt hafi nokkurn tíman hent hann. Ég myndi finna til með þeirri manneskju. Eitthvað væri hún afskaplega karakters laus. Flott mynd og góð dægrastytting, dautt mál.





















6. Stingray Sam

Annar geimvestra vísindaskáldsögu söngleikur eftir Cory McAbbe. Þessi mynd er ekki jafn góð og The American Astronaut en samt sem áður hin fínasta skemmtun. Þó að myndirnar eru að mörgu leyti líkar (báðar geimvestra vísindaskáldsögu söngleikur) þá eru nokkur en mikilvæg atriði sem skilja þau að. Stingray Sam er t.d. skipt upp í 6 hluta og er myndin gerð með það í huga að það væri hægt að horfa á hana á næstum hvaða skjá sem er, stórum sem litlum. Að mínu mati eyðilagði 6 hluta skiptingin flæði myndarinnar þar sem eftir hvern einasta hluta kom intro-ið aftur og leikarar kynntir til leiks, það var ekki alveg að virka fyrir mig. Annað sem gerir þessa mynd verri en AA ef ég ber þær saman er það að kvikmyndatakan í þessari er alls ekki jafn flott og í American Astronaut. Hér er ekkert verið að leika sér með skugga eða stilla upp atriðum eitthvað sérstaklega (báðar myndirnar eru í svarthvítu), sem mér fannst gríðarlega leiðinlegt því AA er nefnilega listavel gerð að því leyti. Báðar þessar myndir innihalda gríðarlega mikið af súru gríni og fannst mér það ekki skila sér alveg jafn vel í þessari. Söngatriðin eru auðvitað stór hluti af því og eins og ég segi þá fannst mér þau vera frekar mikið "hit and miss". Eitt lag var reyndar yndislegt sem ég var með á heilanum í doldinn tíma eftir á. "Baby Stingray" . (Nafna lagið var líka helvíti fyndið!)

"Will it be a boy or a daughter,
Will it be a stingray in the water."

"And Frederick and Edward had a son named Fredward."

Það sem gerði myndina samt vel þess virði að sjá fyrir mig var þulurinn. David Hyde Pierce (Niles úr Frasier ef það segir einhverjum eitthvað) sá um það. Oftast í byrjun hvers nýs kafla kom oftast svona "cut-scene" þar sem að farið var yfir heildarplott myndarinnar og eiginlega allt sem skipti máli. Þessi atriði voru oftast frekar fyndinn og maður missti ekki athyglina yfir þeim. Ég er reyndar doldið mikill Hitchiker's guide aðdáandi og þetta svipaði ekkert lítið til inngangana sem eru í myndinni og í bókunum svo það gæti verið ástæðan afhverju ég fýlaði þetta svona mikið. Myndin er augljóslega gagnrýni á samfélagið í B.N.A, hversu heimskt fólk er orðið og einnig markaðssetningu og ömurlegt fangelsiskerfi sem er þar að finna og er að því leyti mjög sniðug en hún er alls ekki á sama stigi og AA því miður.

Hérna er trailerinn fyrir hana:












7. The Red Race

Eina myndin sem ég sá á RIFF sem mér fannst ekkert sérstök! Myndin fjallaði um börn í Kína sem æfðu fimleika og hversu miklar væntingar eru gerðar til þeirra. Til þess að ná sem bestum árangri eru börnin beitt andlegu og líkamlegu ofbeldi og ásamt því fara þau í gegnum fáránleg æfinga prógrömm sem að ekkert barn ætti að þurfa að upplifa. Efnið er því eins og sést mjög áhugavert, en það var bara ekki nóg. Það voru engin viðtöl og það var ekkert útskýrt sérstaklega um umhverfi barnanna. Ég komst aldrei inn í myndina út af þessu og var ég fyrir vonbrigðum með hana. Það var samt alveg ótrúlegt að sjá við hversu erfið skilyrði þessi börn lifa við og hversu mikið er búist við af þeim, það er hreinlega sjúkt. Það fékk mig til að hugsa um hvað takmarkið náði á engann hátt að helga meðalið. Aldrei myndi ég vilja að í mínu samfélagi væri það sem skipti máli væri þjóðin en ekki einstaklingurinn. Þótt að við sem þjóð myndum ná góðum árangri á sviði íþrótta, vísinda eða bara hverju sem er þá er það ekki þess virði ef að fólkið í landinu er þunglynt og líður illa. Hér er dæmi um heimildarmynd sem fjallar um gott efni en nær ekki að koma því nægilega vel á framfæri.


Þrátt fyrir veikindin þá náði ég þó að komast á einhverjar myndir á RIFF og get ég ekki sagt annað en að ég sjái alls ekki eftir að hafa farið á þessa kvikmyndahátíð. Ég mun pottþétt gera það á næsta ári og reyna komast á enn fleiri myndir. Finnst mér líka ótrúlegt hvað ég var ánægður með næstum allar myndirnar! Ekkert nema jákvætt við það.