Myndir í veikindunum

Hversu yndislegt er það þegar maður er nýbúinn að fá RIFF passann sinn í hendurnar og maður verður veikur samdægurs? Ekkert sérlega yndislegt. Nú er ég nýorðinn betri (þó ég sé með smá hósta) og á þessum tíma sem ég var veikur horfði ég á þónokkrar myndir. Þar sem ég er búinn að missa af frekar miklu á RIFF þá ætla ég að hafa smá umfjöllun um nokkrar af þessum myndum.

Dirty Harry

Mig hefur alltaf langað til að sjá einhverja Dirty Harry mynd þannig að ég sló til. Ég hafði mjög gaman að henni. Þetta er svona no nonsense, get to the point mynd. Dirty Harry á ekkert love interest, hann á bara myrka fortíð og .44 magnum sem getur tekur af þér höfuðið. Plottið í myndinni er mjög basic. Geðsjúkur morðingi heimtar pening og ef hann fær hann ekki þá heldur hann áfram að drepa saklaust fólk. Myndatakan fannst mér líka ofur-venjuleg, sérstaklega þar sem ég var nýbúinn að horfa á A fistful of Dollars þar sem öllum atriðum er stillt upp fínt og fagurfræðilega.

Þetta var bara ótrúlega venjuleg spennumynd að næstum öllu leyti! Það sem gerir hana öðruvísi, er skapið hans Clints og hversu ótrúlega svalur hann er. Einnig verð ég að minnast á að Andrew Robinson fer með stjörnuleik sem morðinginn Scorpio. Maður hreinlega heldur að hann sé geðveikur. Ég held að það sé þetta tvennt í bland við það hversu venjuleg myndin er, sem fær mig til að heillast að henni.

Þegar ég pældi í myndinni fannst mér eins og allt í henni gæti átt sér stað í raunveruleikanum. Fyrir utan kannski bankaráns atriðið og þegar Harry gerir sér lítið fyrir og hoppar af brú beint á þakið á rútu. Það er þessi raunveruleiki bæði í myndatöku, leikstjórn og plotti sem ég fýlaði svona mikið. Það er ekki spurning um að ég muni klára þessa seríu.

Í þessari klippu sjáum við bæði þegar Harry hoppar á rútuna, en fyrst og fremst frábæra frammistöðu hjá Andrew Robinson

Hellboy II: The Golden Army

Aaah... myndin sem kom á eftir The Dark Knight. Ég fór á þessa mynd í bíó í fyrra og elskaði hana! Ég horfði á hana aftur núna og ég geri það ennþá. Ég ber hana oft saman við TDK (sem ég reyndar þarf að fara skella aftur í tækið) því þegar þær komu út fannst mér Hellboy II vera betri. Viðbrögð mín við TDK voru afar skrítin. Ég fór og horfði á góða mynd sem var stórflott og allt það, en ég kom út algjörlega dofinn. Allar væntingarnar höfðu eyðilagt hvað mér fannst um hana. Enn þann dag í dag finnst mér Batman Begins betri. Það er útaf því þegar ég kom út úr bíóinu af BB þá var ég: "Vá! Vá! Hvað þetta var geðveik mynd!". Það er líka svipað með Hellboy II ég fór með voðalega litlar væntingar og fékk að sjá alveg ótrúlega vel heppnaða, fyndna, skemmtilega, ævintýralega spennumynd.

Fyrir mér er hún sjónrænt meistaraverk. Það fer ekki á milli mála að Guillermo Del Toro er snillingur. Hann fær næstum því algert frelsi til að gera hvað sem hann vill, það er í raun fáránlegt fyrir svona stóra mynd. Leikurinn er fínn, en það sem mér finnst skipta mestu máli í þessari mynd er heildarútlit hennar. Eitt af mínum uppáhalds atriðum er atriðið með skógarguðinn sem minnti mig óneitanlega á Princess Mononoke. Að mínu mati er þetta topp mynd fyrir alla þá sem fýla fantasíur. Get ekki beðið eftir að sjá hvað Guillermo gerir með Hobbitann.

Hérna er trailerinn fyrir myndina sem sýnir ansi vel hversu flott hún er að mínu mati:


Invasion of the Body Snatchers (1978)

Þessa sá ég fyrir algera tilviljun þegar ég kveikti á sjónvarpinu og var að fara á milli stöðva þegar ég sá að þessi væri að fara byrja á MGM. Donald Sutherland og Brooke Adams fara með aðalhlutverkin en margir aðrir góðir leikarar koma við sögu svo sem Jeff Goldblum og Leonard Nimoy sem leikur geðlækni. Hin fínasta hryllingsmynd og sérstaklega góð hugmynd. Mér finnst það frekar hræðileg tilhugsun að vera skipt út og það kæmi einhver "plöntu-ég" í staðinn. Allir eins og finna ekki fyrir neinu. Þessi mynd er að því leyti góð ádeila á okkar tíma þar sem margir finna fyrir öryggi í að vera hlutur af hópi og að allir séu eins.

Það er reyndar eitt sem ég vil taka fram sem mér fannst mjög gott við myndina og það er tónlistin og sound effectin. Hjartslátturinn sem kom alltaf í spennu atriðunum fannst mér mjög sniðugur og fannst mér þetta ná hápunkti í atriðinu þegar Sutherland er í inni í vöruhúsinu og öll umhverfishljóðinn magnast þangað til það verður næstum ógerlegt að hlusta lengur. Fín sci-fi/hryllingsmynd með alvöru hryllings endi.

Let The Right One In

Ég var ekkert búinn að heyra nema góða hluti um þessa mynd. Hún væri hreinlega frábær. Held meiri segja að Sæbjörn hafi gefið henni 4 stjörnur í mogganum. Svo ég sló til og ákvað að leigja hana. Klukkan orðinn ellefu og ég slökkti ljósin og lét hana í tækið. Því miður get ég ekki annað sagt en að mér fannst þessi mynd alveg hræðilega leiðinleg. Vona ég að ef einhverjum finnist hún góð *hóst* að þeir taki það ekki nærri sér. Ég geri mér grein fyrir því að þessi mynd snýst fyrst og fremst um andrúmsloft, en hún náði bara á engan hátt að fanga það hjá mér. Ég horfði daufur á skjáinn spyrjandi mig eiginlega hvenær þessi mynd ætlaði að klárast. Mér fannst hún aldrei ná neinum hápunkti né ná að kalla fram einhverjar tilfinningar hjá mér. Það var kannski að hún myndaði smá spennu þegar Eli platar Jocke til að koma til sín undir brúnna, en ekkert meir. Mér fannst líka oft á tíðum fáránlegt hve lítið atburðir voru útskýrðir og eftir að þeir gerðust að þá var ekkert meir skeytt sér að þeim.

Öll morðin til dæmis og að ekkert hafi verið gert í framhaldi þeirra, og að ekkert hafi verið einbeitt sér að því þegar maðurinn á spítalanum deyr. Ég veit að allar myndir hafa einhver plot holes en þetta pirraði mig óendanlega. Vampírur geta verið töff og þær eru oft margbrotnir og flóknir karakterar, en í þessari mynd botnaði ég ekkert í Eli. Hvað þá endinum þegar hún stútar drengjunum í sundsalnum. Svíarnir geta gert góðar myndir en þessi mynd var bara ekki minn tebolli. Að mínu mati alls ekki góð mynd.

Rambo

Nýjasta Rambo myndin! Ég hef ekki séð neinar af hinum gömlu og eftir þunglyndina sem ég var búinn að horfa á ákvað ég að horfa á eitthvað karlmennsku rugl til tilbreytingar. Byrjun myndarinnar sýnir okkur Rambo sem eldri mann og er búinn að setja vélbyssuna á hilluna. Býr einhvers staðar við landamæri Búrma og vinnur á litlum ferjubát. Ekki líður að löngu þangað til hann þarf að fara með fólk yfir á svæði óvinarins. Kemur þá ekki í ljós að kallinn kann sitthvað til með byssu og barefli. Vondu kallarnir í þessari mynd er gerðir að svo miklum djöflum að það er ekki einu sinni fyndið. Hvert atriðið á eftir öðru sýnir þá sem svo miklar skepnur að maður getur varla beðið eftir að sjá Rambo taka í lurginn á þeim! Hann gerir það svo auðvitað allsvakalega.

Það er eitthvað svo gaman við það að horfa á þennan eins manns her tæta gæjana í sig, ég fékk svona ágætt nostalgíukast þar sem ég minntist gömlu hasarmyndana sem voru um alvöru karlmenn en ekki um einhvera gæja í leðurnærbrókum og spandex eins og allar þessar ofurhetjumyndir í dag. John McClane og félagar það voru góðir tímar.

Annað sem ég vil minnast á er að myndatakan er mjög góð í mydinni og er það uppfullt af fallegu landslagi. Sly bæði skrifaði handritið og leikstýrði myndinni og því fær ekki neitað að hann kann sitt fag upp á hár. Myndin er að því leiti eins og Dirty Harry að það er ekkert kjaftæði, það er bara action og ekkert annað til að trufla. Helvíti góð mynd sem ég mæli með ef mann langar til að sjá vel vandaða spennumynd (með helling af blóði).

Hérna linkur á seinasta atriðið (sem er svakalegt). er ekki hægt að embeda því miður:
http://www.youtube.com/watch?v=g2RG-vMLGCk&feature=fvst

Jæja þá er bara vonast til að maður komist á RIFF í kvöld. Ég hreinlega nenni ekki þessum veikindum mikið lengur.

Citizen Kane og The Kid

Jæja, þar sem ég fór ekki að sjá Slugs niðrí bæ eins og ég upprunalega ætlaði mér, ákvað ég að horfa á The Kid. Ég var búinn að steingleyma að ég ætti hana, en það helltist yfir mig í dag minningin þegar ég keypti hana og Citizen Kane á sama tíma (og horfði á hvoruga!). Svo hvað gæti þá verið betra en að horfa á þessar tvær myndir sem ég var búinn að fresta að horfa á í svona 3-4 ár með því að horfa á þær báðar á sama deginum? Mér fannst það allavega fyndið...

Vindum okkur þá í þetta. Citizen Kane fjallar um Charles Foster Kane sem er fjölmiðlajöfur. Persóna Welles er ýkt skopstæling á manni að nafni William R. Hearst sem hafði mikil ítök í Bandaríkjunum á þeim tíma sem myndin kemur út. Var honum víst ekkert sérstaklega annt um það að myndin væri í bígerð og vildi borga framleiðslufyrirtæki myndarinnar himinháa upphæð fyrir það að öllum eintökum myndarinnar yrði eytt. Það fyrsta sem maður tekur eftir við myndina er að myndatakan er frábær. Bæði tökustaðir, uppsetning og val á sjónarhornum eru mjög flott og er uppáhalds atriðið mitt úr myndinni þegar Kane er bjóða sig fram til ríkisstjóra og er að fara með ræðu yfir fullum sal af fólki. Skemmtilegur contrast í því atriði í samanburði við atriðið sem var beint á undan þar sem að í því er sýnt að í byrjun er kosningabarátta Kane's algjörlega ömurleg og lítur út fyrir að vera dauðadæmd. En Kane hefur sín ítök og með svindli og óstöðvandi vilja sínum til að láta fólkið elska sig kemst hann í þennan troðfulla sal af fólki. Mér leiddist ekki á meðan ég horfði á þessa mynd, þó það væri kannski enginn sérstakur drifkraftur í henni þá var e-ð við hana. Hún minnir mig örlítið á There Will Be Blood að því leyti að söguhetjan er orðinn algerlega eyðilögð og siðspillt í endann, þó aðalpersónurnar í báðum myndum komast í það ástand á ólíkan hátt. Berum aðalpersónurnar úr þessum tveimur myndum aðeins meir saman þ.e. Kane og Plainview. Það sem gerir þá ólíka er að Kane þarf ekki að hafa fyrir ríkidæmi sínu því hann fær það í hendurnar sem barn en Plainview vinnur hörðum höndum og lætur allt að veði til að verða stórjöfur. Einnig er líka e-ð gott að finna í Kane til að byrja með en ekki er það sama hægt að segja um Plainview sem er gjörsamlega siðspilltur frá byrjun. Þrátt fyrir að þetta þá enda þeir báðir einir, í stóru húsunum sínum og það er enginn eftir sem elskar þá. Í báðum tilfellum er það út af því þeir elska engann annan en sjálfan sig og vita ekki hvernig þeir geta sýnt alúð til annarrar manneskju. Þess vegna finnst mér Rosebud pælingin vera doldið góð, hún summar alls ekki Kane upp í einu orði, EN þetta er minning hans um tíma þar sem hann var seinast að alvöru elskaður, og ef hann hefði kannski fengið venjulegt uppeldi hefði hann kannski ekki endað sem sá maður sem hann varð. Kane þráir að vita 'hvað ef' í þessari mynd, eða svo vil ég allaveganna halda (þótt það sé nú bara fyrir sjálfan mig!). Góð mynd og mun ég eflaust horfa á hana aftur einhvern tímann í bráð.


Svo er það The Kid. Kómísk tragedía, eða er það öfugt? Eina sem ég veit er að þessi mynd er góð fyrir sálina. Hún er alveg voðalega hugljúf. Ég verð að játa að ég hló nú ekki mikið að henni en það voru nokkur fyndinn atriði en það sem meira máli skiptir er að mér fannst hún vera hin fínasta mynd án þess að láta hana í neinn sérstakan flokk, gamanmynd eða whatever. Þetta er mynd sem lætur mann hlæja og finna fyrir meðaumkun. Hún höfðar til þessa mannlega eðlis í okkur. Nú ætla ég að stoppa mig áður en ég dett í e-ð óumflýjanlegt roundabout um meiningu myndarinnar. Ég held mér bara við það, að hún höfðar til tilfinninga sem allir ættu að þekkja.
Chaplin er auðvitað meistari og ég átti ekki séns þegar hann labbaði fyrst inn. Útskeifur og alveg í sínum eigin heimi, maður getur ekki annað en hlegið smá að þessum snillingi. The Tramp er frábær persónusmíði það verður að segjast. Hreyfingarnar hans og 'body language' eru gimsteinar. Það eru tvö atriði sem mér fannst alger snilld. Annars vegar þegar hann og krakkinn eru að reyna græða smá pening og hins vegar algerlega random atriði þegar The Tramp er að dreyma og hundur í engla búning svífur inn á mynd, mér fannst það svo fáránlega absúrd að ég hló eiginlega vandræðalega mikið að því. Ég var líka næstum búinn að gleyma tónlistinni! Hún passar myndinni fullkomlega og gerir hann enn meira yndislega. Ég á ennþá erfitt með að trúa því að Chaplin skrifaði handritið, lék aðalhlutverkið, framleiddi og samdi tónlistina fyrir þessa mynd! Get ekki endurtekið það oftar... maðurinn er snillingur.

Fyrra atriðið. Sérstaklega gott þegar Chaplin er að sparka í krakkann. haha


Seinna atriðið, Hundurinn kemur inn á mín: 6:30 eða svo.


Ég vil enda þessa færslu á því að ég sé alls ekki eftir því að hafa horft á báðar þessar myndir. Ég hafði gaman af þeim báðum. Ætla ég að reyna skrifa um myndir sem ég hefði hér fyrir ekki alltof löngu sagst ekki 'nenna' að horfa á, og reyna þannig að víkka sjóndeildarhringinn. Until next time.